W 1979 roku utworzono Europejski System Walutowy (ESW). Rozkręcono symboliczny, nie funkcjonujący w obiegu pieniądz: European Currency Unit (ECU). Dawał on możliwość rozliczeń w handlu międzynarodowym. Dziesięć lat później (1989 r.) francuski ekonomista i polityk, Jacques Delors przedstawił wizję współpracy banków centralnych oraz plan pogłębienia integracji państw należących do wspólnoty. Podjęte działania doprowadziły do podpisania traktatu z Maastricht oraz do powstania jednej waluty. Był to rok 1992. W 1995 roku podjęto decyzję, o nazwie jednostki jednolitej dla Europy. Było to właśnie EURO. 1 stycznia 2002 roku pieniądz ten został oficjalną walutą we wszystkich dwunastu krajach wspólnoty, które jednocześnie wstąpiły do unii walutowej. Była to największa w historii świata wymiana gotówki.
Odpowiedzialny za emisję oraz ochronę jego siły nabywczej, a tym samym utrzymanie stabilności cen w strefie jest Europejski Bank Centralny, zwany w skrócie EBC.
Z ciekawostek warto wspomnieć, że na siedmiu banknotach widnieje siedem fikcyjnych mostów. Prezentują one różne style architektoniczne z wybranych okresów historycznych. Miało to zapobiec faworyzowaniu niektórych krajów względem innych. Fikcyjnych jednak do czasu, bowiem Holandia zbudowała u siebie w kraju budowle na wzór tych widniejących na banknotach.
Projekt znaku Euro Komisja Europejska zaprezentowała 12 grudnia 1996 roku. Wyłoniony został w konkursie, a autorem jest Allan Billlet. Symbol nawiązuje do greckiej litery epsilon. To symboliczne odniesienie do starożytnej Grecji – kolebki europejskiej cywilizacji – oraz do pierwszej litery słowa „Europa”. Na literze widoczne są także dwie poprzeczne belki przecinające ją przez środek. To analogia dolara amerykańskiego i jena japońskiego ($ i ¥). Ma oznaczać, że euro jest równie liczącą się walutą, co te dwie pozostałe.
